fulminate
FORMAL
ful‧mi‧nate /ˈfʊlməneɪt, ˈfʊlmɪneɪt, ˈfʌl-/ verb [intransitive]
(م.ک). رعد وبرق زدن، غریدن، منفجر شدن، محترق شدن، باتهدید سخن گفتن، دادوبیداد راه انداختن، اعتراض کردن، شیمی: فولمینات
ful‧mi‧nate /ˈfʊlməneɪt, ˈfʊlmɪneɪt, ˈfʌl-/
verb [intransitive] formal[
Date: 1400-1500;
Language: Latin;
Origin: fulminare 'to hit with lightning', from fulmen 'lightning']
to criticize someone or something angrily
fulminate at/against/about
Mick was fulminating against the unfairness of it all.—fulmination /ˌfʊlməˈneɪʃ
ən, ˌfʊlmɪˈneɪʃ
ən, ˌfʌl-/
noun [uncountable and countable] [TahlilGaran] Dictionary of Contemporary English ▲